درس ادب در کتاب آسمانی

در حقیقت
قراَن کریم صحیفه ای است اَسمانی که به عنوان نسخه ای شفابخش و مجموعه ای از
رهنمودهای خداوند برای اَموختن «اَداب»چگونه بودن و چگونه زیستن نازل شده
است.

هدف از نزول
قراَن ادب اَموزی به اَدمیان و اَراستن وجود اَنها به صفات الهی است.

عنایت های ربانی زبهر خدمت اَن شه
برویانید و هستی داد از اَن عین ادب ما را

اوج ادب در
گفتار:

قراَن کریم
درباره ادب در گفتار؛ ظریف ترین و زیباترین نوع ادب را به همگان می
اَموزد:

1- در مورد
ایوب پیامبر صلی الله علیه و اَله چنین اَمده است:

ایوب را یاد کن هنگامی که پروردگارش را ندا درداد که به من اَسیب
رسید و تویی رحم کننده ترین رحم کنندگان.
(انبیاء:83)

این عبارت
نشان می دهد ایوب علیه السلام با رعایت کمال ادب در گفتار با پرودگار خویش پس از
اظهار پریشان حالی اش، بی درنگ نگفته مرا رحم نما! بلکه پیش از اَن گفت: تو از همه
رحم کنندگان برتری.

2-
عبارتی از زبان حضرت عیسی علیه السلام در گفتگو با خداوند:پرودگارا! اگر اَدمیان را عذاب کنی، اَنها بندگان تو هستند. (مائده:118)

نکته ظریف و
ادبی این سخن این است که عیسی مسیح علیه السلام، به جای اَنکه تمنای قلبی اش را در
رفع عذاب بندگان بی پرده با خدایش درمیان گذارد اَن را با کنایه و ادب تمام بیان می
دارد.

3-خداوند در
کلامی به حضرت عیسی علیه السلام فرمود: «ای عیسی پسر مریم!
اَیا تو به مردم گفتی که من و مادرم را به خدایی برگزینید و خدا را
واگذارید؟» (مائده:116)

و
عیسی علیه السلام نیز در پاسخ این سخن در اوج ادب عرضه می دارد:

«خدایا اگر گفته بودم
قطعا تو از اَن اَگاه بودی» (مائده:116)

در
حالی که میتوانست بگوید: «پرودگارا! هرگز چنین سخنی نگفته ام»

ره ملک سعادت را تواند بی خطر
رفتن به دست خود زاَیین ادب هر کس عصا
دارد